Kalendarz
| pn |
wt |
sr |
cz |
pt |
so |
nd |
|
28 |
29 |
30 |
01 |
02
|
03 |
04 |
|
05
|
06
|
07 |
08 |
09
|
10 |
11
|
|
12 |
13 |
14 |
15 |
16 |
17 |
18 |
|
19 |
20 |
21 |
22 |
23 |
24 |
25 |
|
26 |
27 |
28 |
29 |
30 |
31 |
01 |
Najnowsze wpisy, strona 36
"wiesz, kim jesteś?"
"nikim... niepotrzeebnym śmieciem... dodatkiem do świata, który może się beze mnie obejść... nikomu niepotrzebna... niechciana... niekochana..."
"więc po co tu jesteś?..."
"żeby wreszcie umrzeć śmiercią tragiczną... to będzie najgłośniejsze wydarzenie w moim życiu..."
"więc wreszcie to zrób!"
"..."
o 1 w nocy tańczyłam na łące... przy blasku gwiazd i księżyca... nie pamiętam melodii, zresztą nie ona jest tu najważniejsza... czułam się taka... nie wiem, jak to określić... po prostu magia...
dzień 4... czwartek... wstałyśy jak zawsze rano... zjadłyśmy śniadanie itp i udałyśmy się na miejsce zbiórki... w planie mieliśmy zwiedzanie Jaszun (ta piękna rezydencja Śniadeckich z oknami i drzwiami zabitymi dechami...)... Nic ciekawego... następnie udaliśmy się do Wilna i tam się trochę powłóczyliśmy po starówce... wróciliśmy do wioski około 18 może. poszłyśmy do nas do domu, gdzie oczywiście czekała na nas tłuuuuuuusta kolacja, czyli znowu jakieś placki, z których wylewal się tłuszcz (albo raczej smalec) po dotknnięciu widelcem. o 20 był zaplanowany występ zespołu ludowego "Turgielanka" bodajże, a godzinę wcześniej msza odprawiana przez księdza maćka... no nie mogło nas tam zabraknąć... na występie jaaazda niesamowita... zwłaszcza jak na końcu zatańczyli coś tam, co miało być niby tańcem nowoczesnym - "Europejczyk"... hehe... gratulacje dla Jasi/Joasi/Kasi czy jeszcze innej, która to wszystko przygotowała... zresztą musiałyśmy tu przyznać rację, że w 80% to same "szalawy" w tym zespole, no a głosu to żadna nie miała... po tym wszystkim, czyli około 22 udaliśmy się wszyscy do domku Magdy,Asi itd., bo miały się tam odbyć urodzinki Ani. ona oczywiście o niczym nie wiedziała... a i my z premedytacją ignorowałyśmy ją przez cały dzień. należy tez wspomnieć, że jeszcze poprzedniego dnia pytalyśmy się jej, kiedy ma urodziny :] ale czego się nie robi... no więc poczekaliśmy na naszą wych., która miała się stawić, żeby sprawdzić, co się u nas dzieje i dać nam później spokój. kiedy już wszyscy byli, zgasiliśmy światło, zapaliliśmy świeczki na torcie (ukrywanym jako "mięso" w lodówce przez dziewczyny) i "stoooooooooooooooooooooo laaaaaaaaaaaaaaaaaat". Ania oczywiście w totalnym szoku... dalej było już nudnawo, poza paroma epizodami typu "jak to graliśy w butelkę, a malwina z pauliną rzucały się na siebie i robiły sobie malinki, a w tym momencie weszla gospodyni z tekstem: "bawcie się, bawcie dzieci""... koło 1 zebrałyśmy się do domu, bo kompletnie nudnawo było. kiedy doszłyśmy już do bloku (a ciemno tam jak nie wiem, zero lamp czy oświetlenia, ale oczywiście oświetlaliśmy sobie drogę komórkami :)), łapiemy za klamkę, a tam zamknięte... dzwonimy do drzwi... nic.. jeszcze i jeszcze... nic... hmmmm.... no dobra, to się wróciliśmy spowrotem na imprezkę, ale na szczęście tamtejsza pani domu zadzwoniła do naszej Jani i jak poszłyśmy to już normalnie nam otworzyła. niby wcześniej myślała, że to nauczycielki... ok... ale ma wizjer przecież... jak już weszłyśmy itd. zaczęłyśmy się pakować, ale stwierdziłyśy, że dokończymy następnego dnia...
pragnę też zaznaczyć, że z natalią stworzyłyśmy wspaniałą kolekcję obgryzanych plastykowych kubeczków :)
dzień 5... piątek... wstałyśmy wcześniej, spakowałyśy się, zjadłyśy, umyłyśmy, dałyśmy prezenty pani Jani, która miała nas jeszcze podwieźć pod kościół do autobusu... jednak okazało się, że drzwi się nie domykają... więc ona do malwiny i marty.k: to dziewczynki trzymajcie"... jakoś dojechałyśmy, machając drzwiami do przechodzących... ciekawe kto je trzymał w drodze powrotnej?... pojechaliśmy do kowna... po drodze sobie leżałam i słuchałam Closterkellera, ale oczywiście wmawiają mi, że spałam... nieprawda!!! przynajmniej nie tym razem :)... zresztą kto by wytrzymał gadaninę przewodnika przez calą drogę... a tak poza tym, to wyłączyliśy głośniki, ale i tak jak zawsze się wydzierał... z jego przemowy usłyszałam tylko 3 pierwsze słowa... w kownie oczywiście lało jak nie wiem, więc po pewnym czasie ci, co chcieli, mogli wrócić do autobusu... czyli prawie wszyscy z "normalnych", oprócz paru isób no i oczywiście stare babki... powiem jedno: jeszcze nigdy tak mi nie smakowało danie w 5 minut... trochę posiedzieliśmy w aurobusiku, ale za jakiś czas grupka fanatyków zwiedzania też wróciła... dali nam trochę wolnego czasu, więc poszliśmy do najbliższego marketu, żeby zrobić zakupki na drogę... pojechaliśmy... jechaliśmy, jechaliśmy itd... na granicy wymieniliśmy kasę... dziwne, że nawet nas na niej nikt nie zatrzymał... kiedy byliśy już w Polsce na Mazurach, babkom zachciało się do Karczmy Warmińskiej... dla mnie nic ciekawego, bo po pierwsze już tam byłam, po drugie nie byłam głodna, a po trzecie chciałam się już znaleźć w domku jak najszybciej... wszyscy byli wściekli... kiedy już wyszli z tej całej karczmy, już chcieliśmy tam pójść i tez sobie posiedzieć trochę, żeby poczekały... w domku byliśmy około 1 w sobotę... nareszcie własna łazienka i łózko...
i to by było tyle
Marzenia dzieci
niszczone
z nieświadomą premedytacją
usychają
jak kwiat w doniczce
którego uratowałaby kropla
z konewki wyobraźni
To nie Mikołaj
to ojciec
w stroju pożyczonym od sąsiada
i brodą z waty
To nie zła wiedźma
to sąsiadka
pukała wieczorem w ścianę
bo nie chciałeś zasnąć
I to nie krasnoludki
to babcia
i jej kolejna noc
bez zmrużenia oka
A jeśli chodzi o lustro...
Nie !
Nigdy go nie dotknę !
Zawsze będę wierzył
w świat po jego drugiej stronie.
ciągle męczą mnie koszmary... i nie pomaga nawet to, że po przebudzeniu patrzę w okno... dziś przykładowo zaczął sie on banalnie... znajoma mojej mamy otworzyła w naszym mieście India Shop. nie byłabym soba, gdybym tam nie poszła... kupiłam sobie nawet koraliki... i nagle jakoś znalazłam się w jakimś odległym kącie tego duuuuuuuuuuuużego sklepu, gdzie na ścianach były jakies freski... nagle akcja przeniosła sie do starego kościoła... było tak sporo nieznanych mi ludzi... ten kościoł przypominał taką jedną ruine świątyni w wilnie, którą odwiedziliśmy... jedna z osó podała mi krzyż. był ogromny i ciężki... coś powiedziała, ale nie pamiętam, co... co symbolizował krzyż?... chyba życie...
a znowu przedwczoraj kolejny... byłam sobie w bilbiotece, co wcale nie było takie nadzwyczajne, bo tego dnia naprawdę tam była, więc to mogło być jakieś echo... rozmawialam sobie z bibliotekarką, której notabene nigdy nie widziałam. nagle kobieta zaczęła mnie gonić,a ja odruchowo uciekac... sceneria zmieniła się jakby byłą z jakiegoś taniego filmu grozy... to już nie byłą nasza biblioteka, tylko jakiś wielki gmach... na zewnątrz szalała byrza z blyskawicami, w okna zacinał deszcz... a ona wyskakiwała na mnie z jakimś wielkim nożem... w sumie caly sen opieral się na mojej ucieczce... pamiętam z tego tylko to, że na końcu okazało się, że ona jest duchem... i koniec... wiem tylkoo, że sen był tak realny, a ja pamiętałam, jaki mamy dzień i datę...
przepraszam wszystkich za wszystko... za to, że w ogóle jestem... że żyję... obiecuję, że to się więcej nie powtórzy...